Prolog

Iker

Moje życie całkowicie się odmieniło. Jeszcze do niedawna byłem jedynym bramkarzem, który wychodził na boisko, by zagrać w barwach swojej ulubionej drużyny, Realu Madryt. Już od dziewiątego roku życia dane mi było zaistnieć w tym klubie. Przez kolejne lata dokładnie poznałem, co oznacza smak zwycięstwa, jak ciężkie potrafią być treningi, jaka presja jest wywierana na piłkarzy i jak okropne jest uczucie porażki, gdy cały zespół cierpi i obwinia się za przegraną… Jednak to wszystko motywowało mnie jeszcze bardziej. Zostałem wybrany na pierwszego kapitana drużyny, co wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Ale dawałem temu wszystkiemu rady. Naprawdę bardzo się starałem i muszę przyznać, że wychodziło mi to… Do pewnego czasu…

            W jednym ze spotkań na początku tego roku wydarzyło się coś okropnego. Kiedy nasi przeciwnicy zbliżali się do mojej bramki, mój przyjaciel Pepe chcąc pomóc, próbował odbić piłkę, która zmierzała w moim kierunku. Niestety nie trafił w nią, tylko prosto w moją dłoń. Jak można się domyśleć, skończyło się to zejściem z boiska i kontuzją. Później miałem zabieg i oczywiście co się z tym wiąże – długą rehabilitację. Od tamtej pory pojawiałem się na boisku sporadycznie, prawie wcale. Oczywiście nie obwiniam za to przyjaciela, ponieważ wiem, że chodziło mu jedynie o dobro naszej drużyny. I w pełni to popieram. Nie zmienia to jednak faktu, iż bardzo tęsknię za grą w pierwszym składzie. W czerwcu tego roku przybył do nas nowy trener. Od początku wiedziałem, że nie będzie łatwo powrócić na boisko. Muszę walczyć o powrót i pokazać Ancelotti’emu, że zasługuję na ponowną grę. Zmęczony tą całą presją postanowiłem wyjechać gdzieś na miesiąc, by odpocząć i wszystko sobie przemyśleć. W końcu były wakacje – czas wolny od meczów… Wiedząc, że nie zniósłbym takiej rozłąki z kolegami, zaproponowałem im żeby pojechali ze mną.

- Jedziemy na wakacje? – zapytał nie dońca pewny Luka Modrić. – No w końcu jakaś dobra wiadomość!

- Mój wuj ma posiadłość na Fuerteventurze. Dzwoniłem do niego i zaprasza nas na miesiąc. – wytłumaczyłem im.

- Czekajcie… To jest hiszpańska wyspa, prawda? – odezwał się nasz kolega, a zarazem nowy piłkarz Realu, Bale. Potaknęliśmy mu głowami, wiedząc, że dopiero zapoznaje się z terenami tego kraju.

- No więc co o tym myślicie? – spojrzałem na nich pytająco. – Osobiście uważam, że nam wszystkim przyda się odpoczynek. – dodałem po chwili.

- Jasne, że jedziemy! Prawda chłopaki? – odezwał się Marcelo.

Wszyscy przytaknęli i wydali radosny okrzyk. Zaśmiałem się, widząc ich tak szczęśliwych. Jednak nie tak samo dobrze odbyła się rozmowa z moją narzeczoną, Sarą. Próbowałem wytłumaczyć jej, że ten wyjazd naprawdę jest mi potrzebny, ale ona jakby tego nie słyszała, obrażając się, że nie pojadę z nią do Włoch. Po kilkunastu minutach oznajmiła, że właśnie okazałem jej brak miłości i poświęcenia. Tak… Sara ze mną zerwała. Był to potężny cios w moje serce. Próbowałem jakoś to naprawić – nie udało mi się. Czułem pustkę po kobiecie, z którą chciałem spędzić resztę swojego życia…

- Nie martw się, Iker. – próbował pocieszyć mnie Raphael, kiedy podchodziliśmy do samolotu, którym mieliśmy polecieć na wyspę. – Może i lepiej, że to się stało teraz? Przynajmniej będziesz mógł zaszaleć i wyrwać jakąś dupę.

- Wcale mu nie pomagasz, idioto. – syknął Ronaldo. – Lepiej już nic nie mów.

- Znawca się znalazł. – burknął w odpowiedzi Varane.

Czułem się obecny z nimi jedynie ciałem. Pogrążony w myślach wsiadłem do samolotu…

Julie

            Nareszcie coś zaczęło się dziać w moim życiu. Do tej pory było ono po prostu… nudne. Urodziłam się w Polsce, moi rodzice to rodowici Polacy, a ja nazywam się Julia i oczywiście także jestem Polką. Więc jak to się stało, że stałam się Julie? To proste. Gdy miałam dwa lata przeprowadziliśmy się do Londynu. Mam tu ciocię, która pomogła znaleźć moim rodzicom odpowiednią pracę, by żyło nam się lepiej. Kiedy pierwszy raz poszłam do angielskiej szkoły, okazało się, że moje imię jest trudne do wymówienia dla innych, więc zaczęli nazywać mnie Julie. W domu rozmawiamy w języku polskim, za co bardzo jestem wdzięczna rodzinie, ponieważ naprawdę szanuję mój kraj i czasami żałuję, że musieliśmy go opuścić. Oczywiście jeździliśmy tam na wakacje i ferie zimowe, ale mi zawsze było mało… I w sumie nadal tak jest. Ukończyłam studia weterynaryjne z nadzieją, że będę robiła w życiu to, co naprawdę lubię. Pracę miałam zacząć od września, co przyjęłam z uczuciem zawodu, ponieważ chciałam już samodzielnie zarabiać na własne potrzeby.

            Jednak mój humor poprawiła wiadomość od kolegi, który wyjechał na hiszpańską wyspę i tam już pozostał. Utrzymywaliśmy ze sobą kontakt i naprawdę cieszyłam się z tego powodu, ponieważ był to jeden z moich nielicznych przyjaciół. Zaproponował mi sezonową pracę we własnej szkółce jeździeckiej. Dobrze wiedział jak bardzo kocham konie. Czułam się szczęśliwa, że będę mogła pracować przy tych zwierzakach, a przy okazji zwiedzić tę piękną wyspę.

- Fuerteventura?! – krzyknęła z przerażeniem moja mama. – Dziecko, czy Ty oszalałaś?!

- Ale mamo, przecież nic mi się nie stanie. Po pierwsze będę mieszkać u Michaela, a przecież jemu zawsze ufałaś. – mówiłam, próbując załagodzić sytuację. – A poza tym jestem już dorosła, więc naprawdę dam sobie radę. – ciągnęłam.

- Kochana, przykro mi to stwierdzić, ale ta panna ma rację. – przybyła z pomocą moja ulubiona ciocia, za co odwdzięczyłam się jej ciepłym uśmiechem. – Niech zwiedzi trochę świata, dopóki może. – dodała.

- Mamo, tato… To tylko dwa miesiące.

- W porządku. Przecież nie będziemy Cię tu trzymać. – westchnęła mama, uśmiechając się delikatnie. Spojrzałam na swojego tatę, u którego także pojawiła się radość na twarzy.

Po rozmowie z rodziną od razu udałam się do pokoju, by zadzwonić do Michaela i potwierdzić mój pobyt na wyspie. Przez następne dni załatwiłam wszystko, co musiałam zrobić przed podróżą. Spakowałam swoje rzeczy, kupiłam bilet, pożegnałam się ze znajomymi i spędziłam dzień z rodziną.

            W piątkowy wieczór wsiadłam do samolotu. Pomimo zmęczenia, czułam się wspaniale. Odkąd pamiętam zachwycałam się widokami Hiszpanii na zdjęciach w Internecie. A teraz miałam okazję zobaczyć podobne widoki na własne oczy. Z uśmiechem na twarzy powoli zasypiałam, wykończona emocjami tych kilku dni…

~ ~ ~ ~ ~ 

Witajcie!

To moje pierwsze opowiadanie o piłkarzach Realu Madryt. Mam nadzieję, że Wam się spodoba :) Niedługo pojawi się pierwszy rozdział. 

Pozdrawiam!

Fuerteventura: